Kryzys wieku średniego

Kryzys wieku średniego ściśle łączy się z wiekiem średnim. Wiek średni to czas między ok. 40 a 60 rokiem życia. To czas pierwszych podsumowań i refleksji życiowych. Pytań typu: ”Co mam?”, „kim jestem?”, „Co osiągnąłem?”, „Jak widzą mnie inni?”. Czas zastanawiania się czy np. partner (często długoletni) „pasuje” do nas. Czy spełnia nasze oczekiwania co do: wieku, tuszy, urody prezencji, pozycji zawodowej i społecznej, itd. itp.

Dzieje się tak zwykle wtedy, gdy nasze dotychczasowe relacje nie były oparte na: szczerości , wspólnych zainteresowaniach, wspólnym spędzaniu czasu, czy wzajemnym wsparciu w sytuacjach trudnych i kryzysowych. Kiedy wcześniej nie rozmawialiśmy ze sobą, nie docenialiśmy zainteresowań partnera. Albo omawialiśmy problemy w związku z osobami z zewnątrz, a nie samymi zainteresowanymi. Nie miejmy więc pretensji, że teraz taka rozmowa jest utrudniona, lub wręcz niemożliwa.

Skąd w ogóle bierze się ten kryzys wieku średniego?

No cóż, są różne teorie na ten temat, ale najogólniej ”wiek średni”, to pojawianie się pierwszych symptomów związanych ze zdrowiem, kondycją , a czasem spadkiem libido. Łączy się on z potrzebą potwierdzenia swojej atrakcyjności (męskości / kobiecości). ”Kiedyś kobiety /mężczyźni oglądali się za mną, a teraz już nikt nie zwraca uwagi”.
Zatem trzeba się sprawdzić. Może to już ostatnia chwila….

Kryzys wieku średniego – symptomy

Jakie zatem symptomy mogą wskazywać na to, że dotyka nas problem „kryzysu wieku średniego”?
Wśród tych podstawowych na czoło wysuwają się cztery:

1. Dbałość o higienę

a) albo przesadne( kąpiele, kosmetyki, itp.)

b) albo wręcz przeciwnie, ”po co mi to w tym wieku, nie ma sensu”.

2. Częste wspominanie o starości, starzeniu się.

a) Ja jestem już jedną nogą nad grobem / staremu jak ja nic już nie potrzeba itd. itp.

b) Lub wręcz na odwrót – ciuchy, fryzura, sposób bycia nastolatków.

3.Wycofywanie się z życia towarzyskiego.

a) To unikanie kontaktów, niechęć do wychodzenia, spotykania się z rodziną lub znajomymi, unikanie wszelkich imprez itp.

b) Albo wręcz odwrotnie ”nadrabianie straconego czasu”, ”pogoń za młodością” i udowadnianie, że „jeszcze mnie to dotyczy”

4. Samotność, niepokój.

a) Większa drażliwość. Smutek, wrażenie, że nic nie cieszy.

b) A na drugim końcu tej skrajności, huraoptymizm i wręcz dziecięca naiwność w relacjach, łatwowierność i myślenie życzeniowe.

Niezależnie od tego, który z ”objawów ” nas dotyka warto się nad nimi zastanowić, bo kryzys wieku średniego w wyraźnej postaci dotyka 80% społeczeństwa, a pozostałe 20% dzieli się na dwie części. 10% w ogóle nie odczuwa kryzysu wieku średniego, a drugie 10% przechodzi go w formach skrajnych, a to już niebezpieczne, dla dobrego funkcjonowania i relacji.